Dag 35

Vive le camino! Aflevering 35.

Bij temperaturen waarvan de ene mens spontaan een bloedneus krijgt en de andere gevoel voor dramatiek kijk ik met een open blik naar de kurkdroge wereld van La Rioja.

Ondanks mijn pogingen toegankelijk te zijn voor mijn medemens ontdek ik al snel dat niet iedereen de behoefte heeft om mij aan te spreken. Mijn nieuwe ingesteldheid weet niet of dat een geruststelling dan wel verontrustend feit is. Een nietzscheaanse herwaardering van alle waarden dringt zich op!

Zou het aan mijn outfit liggen? Want ik zie nu dat er voor pelgrims ook een dresscode bestaat. Je hoort er niet bij zonder wandelstok of, voor de snobs, nordic walkingset. Dus, meeloper als ik ben, heb ik er onderweg één opgeraapt. Het is te zeggen, die stond klaar tegen een amandelboom, alsof hij wachtte op mij, al had hij mij allicht sneller verwacht. Niettemin een prachtexemplaar: perfecte hoogte, lichtgewicht, gemaakt van natuurlijk hout, in de hoogte verstelbaar (mits een verplaatsing van mijn hand) en inklapbaar (eenmalig). En geloof het of niet, het verlicht de druk op mijn gewrichten. Mag ik spreken van een nieuw wonder? Een sceptisch lezer zal zeggen dat het allemaal in het hoofd zit. Ik zeg dat het allemaal in de schouders zit. Bovendien schijnt het afschrikwekkend voor wilde honden. Nu weet ik niet of dat ook voor mij geldt of alleen in de handen van Bruce Lee.