Vive le camino! Driedubbelaflevering 26-28 (2/3).
Ik volg het pad richting Sarrance. Hoe vertrouwd dat ook mag klinken (mijn familienaam op zijn Frans uitgesproken), ik betrouw het niet.
Een eenpersoonsweg langs de flank van een berg zonder vangnet. Je waant je in een jungle. Afdwalen met je ogen naar je linkerbenedenhoek kost je gegarandeerd de dieperik. Het gebergte, dit paadje en zelfs de overwoekerde ruïnes van huisjes tussen de bomen doen terugdenken aan de Inca Trail naar Machu Picchu. Zulke paden, vaak over uitgedroogde rivierbeddingen, raken niet vanzelf uitgesleten door het zweet van pelgrims. Ze moeten ooit zijn aangelegd door een slavenleger.
Hoe zit dat ondertussen met Van Gogh? Zijdelings langs de weg lag een ontwortelde boom. Gefascineerd staarde ik naar dat wat anders verborgen blijft voor het menselijk oog. Verbaasd over de dikte van sommige wortels, gevuld met... Met wat eigenlijk? Opgedroogd bomenbloed? Het leek op zwarte aarde. Laat dat nu het laatste zijn dat Van Gogh geschilderd heeft, een abstracte voorstelling van boomwortels. Deelde hij eenzelfde verwondering, voelde hij zichzelf ontworteld, of was er meer aan de hand? Voor mij komt het als een signaal. Hoe miniem ook, het brengt me toch weer een stapje dichter bij deze bijzondere man.
Reactie plaatsen
Reacties