Dag 28

Vive le camino! Driedubbelaflevering 26-28 (3/3).

Onderweg naar de top der Pyreneeën moet ik eerst voorbij het Fort du Portalet geraken. Deze onverzettelijke bewaker van de vallei van de Aspe is uitgehouwen bovenop een rots. De drukke nauwe autoweg zonder suggestiestroken is levensgevaarlijk om als voetganger te bewandelen. Angstzweet breekt uit bij het zigzaggend overlopen van de weg tussen de haarspeldbochten. Dat dit gebied miljoenen jaren geleden een warme zee tussen koraalriffen was, wil ik nog geloven. Wat men er verder van maakt, slaat nergens op. Alsof tektonische platen al bestonden in een tijd dat men het vuur en het schrift nog moest uitvinden.

Onderweg naar de top verspreidt een surroundsysteem van weggemoffelde luidsprekers op een weergaloos irritante wijze het gerinkel van koeienbellen. Die beesten moeten er zot van worden. Als ik ooit melk drink waarvan mijn oren gaan tuiten, weet ik genoeg. Nog hogerop stond ik plots oog in oog met de modderige pootafdruk van een bruine beer. Weliswaar op foto op een informatiepaneel, maar was me dat een afschrikwekkend groot formaat.

Waaien als je boven bent. Met die richtlijn werd ik al in mijn kindertijd klaargestoomd voor dit gloriemoment. Vele jaren later lukt het me: ik bereik de Col du Somport! Dus ik waai, staande in neutraal gebied tussen Spanje en Frankrijk, maar alleen de kille wind waait terug. Ik ben hier letterlijk in de wolken, niet figuurlijk. Het trekt hier en het is koud, grijs, nat, mistig en lawaaierig langs de autoweg. Binnen zit ik vast in een al even luidruchtig weghotel. Lekkere, stevige en goedkope maaltijden, vriendelijke mensen, proper, dat alles wel. Maar ik mis iets.

Ik mis veel: zon, rust, natuurpracht, de vallei van de Aspe, uitkijken op waar ik drie dagen geleden mijn afscheidsdrink hield, Auch, Castres en alle andere streken die ik de afgelopen weken heb doorkruist, vrouwtje, poezen, familie, vrienden. Ja, het klopt wat men beweert: het is eenzaam aan de top.