Dag 46

Vive le camino! Aflevering 46.

In lucht opgaan.

De feromonen van Moeder Natuur die een eisprongetje in de lucht maakt. Dat rook ik de miezerige mistige ochtend van gisteren, toen ik mijn neusgaten en longen niet ver genoeg kon openzetten. Hoewel het soms al niet veel scheelde of ik steeg op als een ballon.

Om vijf uur al begaf ik me op pad. Per uitzondering want tussen zes en zeven is gebruikelijker. Nochtans waren de vroegste vogels al gevlogen. Zo vroeg was voor mij van de begindagen geleden, toen ik geen zaklamp nodig had. Nu had ik, ondanks het druilerige weer, geen regenjasje of trui nodig.

Ik meende te ruiken hoe planten zuurstof omzetten in koolstofdioxide. Verbrande houtskool vermengde zich in de lucht met de geur van mest en nat gras. De betere boerenbuitenlucht. Wie dit levenskrachtige afrodisiacum bottelt en verkoopt (O'de nature) maakt zichzelf gegarandeerd rijker en de wereld blijer.

Mijn zaklamp maakt mij ook elke dag blijer. Alweer moet ik woorden terugnemen. Dat lichtpuntje blijkt een wonderlamp die na vijftien seconden van opwinden een uur lang fel brandt en daarnaast bestand is tegen vallen en stoten.

Om zeven uur stilde ik mijn honger met ontbijt. Om negen uur dronk ik vers sinaasappelsap op een terras in een van de vele dorpen met meer koeien dan inwoners. Niet van dorst of moeheid, gewoon om even al zittend te genieten.

Die handeling bevatte een hoog gehalte aan verzet tegen het vervagen van het moment, van de reis, van de droom.

Misschien is genieten per definitie afscheid nemen.