Dag 8

Vive le camino! Aflevering 8.

Opgelet! Deze reportage bevat schokkende beelden en is niet geschikt voor gevoelige kijkers. En al zeker niet voor de mama.

Tot bloedblaren muterende blaren, etterende kleine (nu grote) teen, klappertanden, stuiptrekkingen zo dat het water uit mijn glas klotst, koortsachtig gloeien, ijskoud rillen, aan bed gekluisterd, badend in het zweet ontwaken, onderweg niet anders kunnen dan vlak naast een autoweg gaan liggen, een automobilist die stopt en vraagt of het gaat (best vernederend en nog te trots om te liften), en oh ja, een bosbrand in de verte met rookpluim richting Castres.

Eenmaal aangekomen op mijn kamertje in Castres volgde een herhaling van wat zich een dag eerder in Boissezon voordeed: niet in staat om het bed te verlaten en de behoefte om me ondanks het gloeien toch te wikkelen in de lakens. Dit tegen alle adviezen in om afkoeling te zoeken. Want ik luister alleen naar mijn lichaam. Tot ik mezelf vele uren later afvraag: ken ik mijn lichaam wel? Omdat de situatie er niet op betert en slapen toch niet lukt, raap ik mezelf bij elkaar en zet mij in de douche onder een zachte, lauwe waterstraal.

En kijk! De camino zou de camino niet zijn zonder minstens één wonderbaarlijke verrijzenis. Die net zo lang op zich liet wachten als nodig om alweer een levensles te leren: dat het goed is af en toe ook eens naar anderen te luisteren.

Vanochtend dan met de ontstoken teen bij de pharmacie doorverwezen naar de docteur die dat smerige boeltje onmiddellijk doorprikte en ontsmette, mijn koorts mede daaraan weet en nog een extra rustdag adviseerde.

Wat goed uitkomt, want het is liefde op het eerste gezicht dat ik voel voor deze stad en voor mijn kamertje. Meer daarover in de aflevering van morgen.

Wie over deze tragische, heroïsche en etterende taferelen ook de stank van aanstellerij ontwaart, beschikt over een sterk ontwikkeld reukvermogen. Allicht begrijpt die dat ik nu meer dan ooit teen en been mag klagen.