Dag 44

Vive le camino! Aflevering 44.

Grote dingen.

Reuzenpoppen in Astorga achternagezeten door trollen die jonge en oude toeschouwers de stuipen op het lijf jagen en onoplettende of stoutmoedige billen geselen. Dit alles onder luid tromgeroffel en getrompetter te midden van oude vrouwen in traditionele klederdracht en oude mannen sierlijk in kostuum met blinkende eretekens opgespeld. Met als decor de prachtige kathedraal en het sprookjesachtige Palacio de Gaudi.

De 300 meter lange Puente del Passo Honrose. Een brug omgeven door verhalen en legendes in een dorpje, Hospital de Órbigo, waar middeleeuwen en Far West elkaar ontmoeten.

In hogere sferen vertoeven. Gebergtes bewonderen, beklimmen, bedwingen en benedenwaarts besluiten. Als hoogtepunt het vergezicht vanaf Foncebadón, het weidste dat ik op mijn reis heb kunnen overzien. Een eindeloze droge oceaan met bruingroene bodembedekkers als mos en algen en zand onder een helderblauwe zinderend vloeibare lucht.

In groten getale - Spanjaarden en Italianen, maar ook Zwitsers, Engelsen, Amerikanen, Brazilianen, Nieuw-Zeelanders,... - samengepropt aan twee lange tafels in een dampend zaaltje zitten en toch van een gemoedelijk, gezellig en overheerlijk avondmaal kunnen genieten (aan een nog voordeligere prijs dan de pelgrimsmenu's van de lokale bars) in een met liefde en passie uitgebate herberg.

Het duo viaducten in Ruitelán waarvan de hoogste pijler het nipt wint van de kathedraal van Antwerpen.

In een oven wandelen tussen 14 en 18 uur zonder enige kans op ontkomen aan die vuurbol hoog boven mijn hoedje, met een zuurstoftoevoer waarvan mijn motor automatisch overstapt op cruisecontrol. Voor iemand die thuis absoluut niet tegen de warmte kan, is het een groot iets dat me dat hier - ondertussen -verrassend goed af gaat.

Breed uitgesmeerde zonsopgangen.

Ongefilterd sterrenlicht.

Ongekende weelde.