Dag 42

Vive le camino. Aflevering 42.

Tijd.

Verleden. Dingen waar ik altijd goed in ben geweest: nadenken, eten, drinken, slapen en tekens zo verdraaien dat ze mij goed uitkomen.

Het was niet de mail van de uitgever die mij met mijn rug tegen de muur heeft gezet. Die metafoor van rug tegen de muur en gezicht tegen de treinrichting in diende om na veertig dagen eens achterom te kijken, terug te kijken op mijn leven en te zien dat ik het al bij al niet slecht heb gedaan.

Toekomst. In 1885 voltooide Van Gogh De aardappeleters, wat hij lange tijd aanzag als het beste schilderij dat hij ooit had gemaakt. Nooit meer zou hij zo lang werken aan één schilderij. Helaas werd het op hoongelach onthaald. Het moet een mokerslag zijn geweest. Enkele maanden later vestigt hij zich in Antwerpen. Wat me niet doodt, maakt me sterker, schreef tijdgenoot Nietzsche. Van Gogh veranderde gaandeweg zijn kleurgebruik van sombere aardkleuren naar lichte kleuren om amper drie jaar later in Arles te komen tot een kleurenexplosie. Met De aardappeleters zou België vandaag zijn staatsschuld in een klap kunnen wegwerken.

Om maar te zeggen dat er vroeg of laat een markt bestaat voor alles wat een markt verdient.

Heden. Ook over het heden heb ik mijn licht laten schijnen. Met mijn zaklamp om half zeven vanochtend. Omdat de tent nog gesloten was ondanks de belofte van ontbijt om zes. Zo heeft men mij hier al vaker zoete broodjes gebakken. Een onzekerheidsrisico dat geen enkele verzekeraar zal dekken. Volgens mij spreken Spanjaarden over het concept tijd in een codetaal die ik ook niet kan ontcijferen. Of misschien juist al te goed.