Dag ...

Vive le camino! Aflevering .

Deze aflevering krijgt net zoals de hotelkamer het nummer niet toegekend om ongeluk te vermijden. Daar heb ik al genoeg van gehad.

Toch heb ik ook al veel geluk gekend, zoals gisteren met de hereniging die nog lang mag nazinderen.

Mijn schoonmama daarentegen moet stilaan denken: help, mijn schoonzoon is een pelgrim. Terecht, want ondertussen kan ik enkele uren aan elkaar stevig doortrekken. De camino lijkt momenteel dan ook op wat ik aanvankelijk had gedacht: aangenaam weertje, onderweg voldoende dorpjes om te kunnen bevoorraden en overnachten, en een overwegend vlakke ondergrond van overwegend asfalt of grind tussen akkers. Zo hoef ik niet onafgebroken naar mijn voeten te kijken en kunnen mijn gedachten al eens afdwalen. Want hoe zit dat nu met die man genaamd Gogh? Van Gogh.

Wel, dit kan ik gerust verklappen: Vincent van Gogh heeft gewoond in Antwerpen. Na een drietal maanden is hij redelijk halsoverkop vertrokken richting zijn broer Theo in Parijs. Over die drie maanden is weinig geweten, behalve datgene dat in zijn - vrijgegeven! - brieven staat. Wat mij intrigeert en tegelijk goed uitkomt.

Voor mijn vertrek had ik al twee stevige kapstokken gevonden om mijn verhaal aan op te hangen. De aankleding is maatwerk voor later. Rest me eerst een nog stevigere kapstokhouder te vinden. Eén die ik op deze camino graag zou tegenkomen.

Vandaag ging ik alvast evenveel zonnebloemen voorbij als er sterren aan de hemel staan. En toch geen twee dezelfde. De meest imposante schepsels hebben hun naam allerminst gestolen: ik verbleek in de buurt van die metershoge uit de kluiten gewassen stengels met knalgele hoofden ter grootte van het mijne. Eenzelfde indruk zullen die zeker ook op Van Gogh hebben nagelaten.