Dag 31

Vive le camino! Aflevering 31.

Het fandorp.

Jacca-Arres en Arres-Ruesta. Twee saaie etappes door een vallei des doods. Een Route 66 voor pelgrims, waar ik en mijn medereizigers in karavaan over marcheerden. Een meditatief landschap? Ik kon alleen denken aan hoe de anderen af te schudden. Ik moest iets ondernemen, boven mezelf uitstijgen om de rest te overtreffen.

Was het door dat opgenaaide gevoel of die 0,0000000000005 gram minder in mijn rugzak na het verlies van de slaapzakzak (of werd dit gecompenseerd door de extra luchtmassa in de rugzak?), ik ging er die tweede etappe alleszins als een wervelwind tegenaan. De volle 28 km legde ik in een ruk af. Zonder geplande omweg halverwege richting bevoorradingsdorpje. Zo beende ik iedereen bij die vroeger vertrokken was. Ook dat koppel dat per ongeluk mijn slaapzakzakje had meegenomen.

In Ruesta lag een herberg tegen de ruïnes van een klooster. Verder was daar niets te zien. Na de lunch verlengde ik de rit met 12 km tot het volgende dorp. Bij de eerste ontsnappingspoging was het meteen raak. Dat het na 28 vlakke km plots fors zou stijgen, daar had ik niet op gerekend. Het kon me allemaal niet deren, want ik was ontketend. Achteromkijken en zien dat niemand volgde, gaf me vleugels. Schouders, knieën en voeten (op twee nieuwe blaren na) al die tijd volledig pijnvrij, wat een euforie! Ik kon gas blijven geven tot in Compostela, mits regelmatige drink-, eet- en slaappauzes. Tot ik besefte dat dat exact is wat ik al een maand doe, alleen nu veel meer op souplesse en iets minder op karakter.

Na de beklimming sta ik alleen op een hoogvlakte. Geen mens, geen auto en geen Spaanse vlieg zo ver het oog reikt. Doodstil is het, op de ruisende wind onder mijn hoed of door het stugge gewas na. Voor het eerst sinds Canfranc laat ik mij overweldigen. Dat noem ik nu meditatief.

Die dag gaat een Belg de geschiedenisboeken in als ritwinnaar in de Vuelta. Die avond wordt hij in het dorp opgewacht door vele fans. Nee, wacht... Het zijn allemaal pelgrims.